شعر

ماه بالای سر ابادیست    اهل ابادی در خواب    روی این مهتابی    خشت غربت را می بویم     باغ همسایه چراغش روشن    من،چراغم خاموش          ماه تابیده به بشقاب خیار،به لب کوزه ی اب         غوک ها میخوانند   مرغ حق هم گاهی     کوه نزدیک من است:پشت افرا ها،سنجدها     وبیابان  پیداست             سهراب                امیدوارم همیشه شاد و پر از شعر باشین